“Bakardadea jasatea gaizki bizitzea da”

Zahartzea eta bakardadea eskutik doaz beti?

Ez nahitaez. Bakardadea ez da adin-talde bakar batena ere, bakardadea eragiten duten gertaera biografikoak askoz nabarmenagoak izan daitezkeen arren adinean. Hala, bakardade-sentimenduekin lotzen dira pertsona maiteen eta bikoteen galera, seme-alaben urruntasuna, gaixotasuna eta narriadura fisikoa eta mentala, mugikortasun murriztua, azpiegituretako oztopoak eta hurbileko ingurunea, testuinguru instituzionalizatuetako bizitza.

Baina bakardadea bizitzako etapa guztietan esperimentatu daiteke, nahiz eta horietako bakoitzean une horri lotutako berariazko ezaugarriak izan ditzakeen: haurtzaroan eta nerabezaroan, sozializazioarekin zailtasunak dituztenak (adibidez, kultura-talkak edo ingurune digitaletan aniztasunak edo isolamenduak eragindako bazterkeria-egoerak). Gazteen artean, lan prekarietatea, egoitza aldaketak, deserrotzea. Harremanak hausteagatik, lana galtzeagatik, seme-alabak etxetik joateagatik heldutasunean.

Bakardade bakarra dago?

Ez. Bakardadea, gure liburuan esaten dugun bezala, hain zuzen ere pluralean, “Soledades”, fenomeno konplexua eta dimentsio anitzekoa da, eta bizitzako etapa guztiekin eta egoera desberdinekin lotzen da; beraz, ezin dugu bakardade bakar batez hitz egin.

Bakardadea sentitzen dugu beste pertsona batzuekin ditugun loturen kantitatean eta kalitatean gabeziak ditugunean, eta batzuetan, baina ez beti, hori gizarte-isolamenduarekin eta inguru hurbileko gizarte-sarerik ezarekin konbinatzen da.

Zuk nahi ez duzun bakardadea pandemia isil gisa definitzen duzu… Nola egin diezaiokegu aurre?

“Pandemia isil” batez ari gara, isiltasunaren atzean ezkutatzen den gizarte-porrotaren modutzat hartzen delako; hala ere, joera hori areagotu egin da azken urteetan, baina ez da COVIDen pandemiak eragindako derrigorrezko isolamenduaren urte horietara arte atera.

Jatorri multifaktoriala du, eta ez ditu banakako faktore biografikoak soilik hartzen, baizik eta gizarte garaikidea eratzen ari den modua: komunitate-loturak galtzea, indibidualismoaren gorakada, zainketen banaketa desorekatua eta krisia, kultura-talka eta gizarte-desabantailako ereduak, hala nola pobrezia, lan-prekarietatea edo generoa. Horregatik, gure liburuaren azpititulua “Gure garairako kartografia bat” da, bakardadeak jasaten ari garen gizarte-eraldaketen icebergaren muturra baitira.

Eta, alde horretatik, bakardadeari aurre egiteko, bakardadearen baldintzatzaile horietan jardun behar dugu (pobrezia, generoa, kultura, espazio fisikoa, instituzionalizazioa, aniztasun funtzionala), eta, beraz, nahi ez dugun bakardadera eraman gaitzaketen inguruabar pertsonaletakoren batean murgilduta gaudenean, egoera horretatik ateratzeko beharrezko baliabide eta tresnak izan behar ditugu, eta ez gaitezen egoera horretan ainguratuta geratu. Bakardadea, beraz, ez da erabili behar desabantaila sozialaren eta bidegabekeriaren eredu horiek ezkutatu edo minimizatzeko.

Covid-19k azkartu ditu horrelako egoerak?

Agian bai, pertsona askoren gizarte-isolamenduaren egoera larriagotu duelako, nahiz eta, orobat, herritar guztiek nahitaez jasan behar izan duten gainbehera dela eta, bakardadeak presentzia handiagoa izan du eztabaida publikoan eta sozialean.

2020ko martxoan hasitako biztanleriaren guztizko konfinamenduaren14 asteetan, Madrilgo erkidegoan bakarrik, 62 pertsona nagusi aurkitu zituzten beren etxeetan bakarrik hil zirenak. Kopuru horri gehitu behar zaio zenbat pertsona hil diren hirugarren adinekoentzako egoitzetan maite dituzten pertsonak egon gabe. Erabiltzen den kalkulu-metodoaren arabera, 32.910 eta 35.120 pertsona bitartean dira.

Bada ingurune bereziki egokirik bakardade handiagoa izateko?

Inguruneei buruz baino gehiago, testuinguru horietan ahuldu da, hain zuzen ere, pertsonen arteko lotura esanguratsua, lan-prekarietatea, zaintzetarako laguntzarik eza, azpiegituretako eta etxebizitzetako oztopoak, generoagatiko eta aniztasun funtzionalagatiko diskriminazioa eta pobrezia bezalako egoerengatik.

Bakardadeak agerian uzten ditu gure gizarteetako bizikidetzaren antolamenduak aurre egin behar dien desafio ugari: adibidez, ekoizpen-jardueraren parasito-garapena gizarte-laguntzako eta familia-laguntzako sareekiko; edo lan-mugikortasunak eta prekarietateak biztanleria gero eta handiagoa den kontingenteen deserrotzean duten eragina, gizarte-bizitza sortzeko eta berritzeko erabiltzen diren arauekiko deslotura izaten baitute. Ingurune instituzionalizatuetako gabeziek ere bakardadea sortzen lagundu dute.

Zenbat eta aurreratuagoak eta garatuagoak izan gizarteak, orduan eta nahi gabeko bakardade handiagoa dago? Gizarte-aurrerabideak indibidualistagoak egin gaitu?

Mendebaldeko gizarte kapitalisten eredu ekonomikoa kontzepzio indibidualista batean oinarritu da, pertsonekiko loturarik gabea ere bai; hala ere, alde batera utzi da gizarte-ugalketako zereginetan lan ordaindugabe handia egiten dela, eta hori ezinbestekoa dela lanaren beste alderdi hori garatzeko, hots, lanaren alderdi produktiboa eta ordaindua garatzeko.Ekonomia feministak inkongruentzia hori azpimarratu du, bai eta bizitza garatzeko ezinbestekoak diren jarduera guztiak birbalorizatzeko beharra ere. Hala ere, jarduera horiek ikusezinak, gutxietsiak eta feminizatuak izan dira, eta barnekoen eta pribatuen eremura eraman dituzte. Garapen ekonomikoak gizarte indibidualistagoak utzi dizkigu, eta horrek dakarren guztiarekin loturarik ez dutenak; izan ere, gizartea zaintzeko eta ugaltzeko jarduerak funtsezkoak dira bizitzari eusteko, eta krisi sakon bati egin behar diogu aurre: nola antolatu bizitza modu duinean, pandemia honetan ikusi dugun bezala. Pentsa dezagun konfinamenduan funtsezko jardueretan, hala nola supermerkatuetako enplegatuak, garbitzaileak, garraiolariak, adineko pertsonen zaintzaileak, osasun-langileak, ikertzaileak... Baina, zenbat eta nabarmenagoa izan lan batek besteei dakarkien onura, orduan eta handiagoa da gaizki ordainduta egoteko probabilitatea, David Graeber antropologoak gogoratzen zuenez.

Komunitateko loturak berreskuratu beharko genituzke?

Komunitate-loturak indartzea funtsezkoa da nahi ez den bakardadearen fenomeno gero eta handiagoari aurre egiteko. Arazo hori ez da “indibidualizatu” behar, ez eta bakardadea sentitzen duena estigmatizatu edo erruduntzat jo ere; izan ere, lehen aipatu ditugun gizarte- eta egitura-baldintza horiek (indibidualismoa, prekarietatea, sare eta espazio komunitarioen falta…) bakardade-sentimendua baldintzatzen eta zehazten dute, eta hori ez da banakako kontu hutsa, baizik eta soziala eta politikoa: nola antolatzen dugun bizitza komunean, eta, ondorioz, komunitate osoari eragiten dion.

Horregatik, egoera horiei aurre egiteko ekimenek, batez ere tokiko esparrutik bultzatutakoek, orientazio erabat komunitarioa dute.

Errazagoa al da hirietan bakardadea sentitzea herri txikien inguruetan baino?

Herri txikietan hirietan baino bakardade mota ezberdinak daudela esan dezakegu. Zalantzarik gabe, lotura komunitarioak indartsuagoak dira hirigune txikietan, eta, beraz, isolamendua eta sare sozialen gabezia ez dira hain garrantzitsuak. Baina ez dezagun ahaztu bakardadea sentimendu bat dela, eta jendeaz inguratuta ere esperimentatu dezakegula, gure inguruko pertsonekiko sintonia edo lotura faltagatik. Gainera, herri txikietan egoera larriagoak gerta daitezke, landa-eremuetan ez dagoelako gizarte- eta teknologia-baliabiderik eta laguntza-euskarririk, eta hori behin eta berriz salatu da.

Hala ere, egia da hirietako bizitzak, batez ere hiri handienetakoek, ezaugarri hauek izan dituela: indibidualismoa, presa eta azelerazioa, sozializatzeko denbora eta tokirik eza, jendea espazio publikotik kanporatzen duen hirigintza erasokorra, eta hori guztia nahi ez den bakardadearekin lotuta dago.

Bakardadeak badu zerikusirik egoera ekonomikoarekin ere?

Bai, erabat. Bakardadean, aipatu dugun bezala, beste desberdintasun-mota batzuei eragiten dieten gizarte- eta egitura-faktore asko daude. Biziraupen-soldatak ematen dituzten lanetan aritzea ez da bateragarria bigarren mailako sozializazio-taldeetan parte hartzearekin, eta gazteen egoitza-aldaketa ugariek gizarte-sare iraunkorrak ezartzea zailtzen dute. Bestalde, seme-alabak eta adinekoak zaintzeak nabarmen murrizten ditu sozializazio-aukerak. Seme-alabek etxetik alde egiten dutenean edo mendekotasunen bat duten pertsonak desagertzen direnean, urte luzez zaintzan aritu direnek hutsunea izaten dute. Eta bat hondatuta dagoen auzo batean bizi bada, parke edo bestelako ekipamenduetarako espaziorik gabe, igogailurik gabeko edo sarbide zaileko etxebizitzekin, bakardadea izkinatik bueltan dago. Pobrezia, lan prekarietatea, etxebizitza egokiturik eza, hiri ekipamendurik eza, bakardadean zuzeneko eragina duten funtsezko elementuak dira.

Nola eragiten du bakardadeak osasunean?

Zuzenean egiten du, eta gaur egun osasun publikoko arazo nagusietako bat da, osasunaren faktore sozial nagusietako bat bihurtu baita. Izan ere, gaixotze-tasa handitu egiten da, batez ere adin helduan, eta bizi-itxaropena murriztu.

Bakardadea arazo kardiobaskularrei, immunitate-sistemaren jaitsierari eta buru-osasuneko arazoei lotuta dago, hala nola antsietateari eta depresioari, eta uste da mendebaldeko gizarteetan gero eta suizidio-tasa handiagoaren atzean dagoela.

Bizi-kalitatearen murrizketarekin ere badu zerikusia, zenbait arrisku-portaeraren bidez (bakarrik sentitzen diren pertsonen osasun-ohiturak ahuldu edo gutxitu egiten dira sozialki konektatuta dauden pertsonen aldean); izan ere, existitzen ez den gizarte-sare batek jokabide eta ohitura ez oso osasungarriak ekar ditzake, hala nola erretzea, alkoholaren edo jolasaren abusua, sedentarismoa, elikadura desegokia edo loaren kalitate okerragoa.

Nola ikusten duzu banako-komunitate-teknologia harremana?

Asko eztabaidatzen da teknologia nahi ez den bakardadearen aurkako aliatua den ala isolamendua eta bakardade-sentimendua sustatzen dituen. Badira azterlan kontrajarriak, gainera, ukituen adinaren araberakoak. Komunikazio hobea ahalbidetzen duten teknologia berriak, batzuetan, nahi ez den bakardadearen eragile dira. Alde batetik, Pennsylvaniako Unibertsitateko ikerketa baten arabera, gizarte-sareetan denbora laburtzen duten 18-22 urteko gazteek bakardade-sentimenduak murrizten zituzten. Gailu elektronikoetan egunean hiru ordu edo gehiago erabiltzeak nerabeen depresio-arriskua %27 handitzen du. Bestalde, AEBko edo Erresuma Batuko adineko pertsonei buruzko ikerketek erakusten dute zenbait teknologia (hala nola, posta elektronikoa, sare sozialak, lineako bideo-zerbitzuak edo berehalako mezularitza) erabiltzeak lotura estua duela bakardade-maila apalagoekin, gaixotasun kronikoarekin eta depresio-sintomekin. Funtsezko galdera da ea teknologiak komunitate-bizitzan parte hartzen laguntzen duen, ea “komunitatea” sortzen duen, gure izatearen funtsezko ezaugarrietako bat, eta haren gabeziak gizarte-bidegabekeria argia eragiten duen.

Zenbait ikerketek pertsonen konexio-mailak hobetzen laguntzen duten zenbait teknologia identifikatu dituzte, bereziki adinekoenak, baina baita belaunaldien artekoak ere, eta, gainera, bizi-kalitatea hobetu dute: mezularitza, bideojokoak, robotika (PARO konpainiako foka, AIBO txakur robotikoa), gogorarazle pertsonaleko informazio-sistemak, telelaguntza eta 3D ingurune birtualak. Baina teknologia horiek ezartzeko eta eskuratzeko oztopo garrantzitsuak daude, pobrezia, banda zabalik eza (adibidez, landa-eremuetan), entrenamenduaren eta euskarriaren beharra eta teknologiarekiko beldur bera barne. Baina lotura sozial esanguratsuak ezartzea gailuen bidezko konexio arautu eta egituratutik haratago doa, baizik eta presentziarekin, aurpegira eta ukimenarekin lotzen da.

Erronka da ingurune teknologiko atseginak garatzea, modu inklusibo eta parte-hartzailean, “teknologia maitagarriak”: irekiak, erabilera anitzekoak (elkarreragingarriak), kontrolagarriak, ulergarriak, jasangarriak, pribatutasuna errespetatzen dutenak, pertsonengan eta sozialki arduratsuak direnak (bereziki talde ahulenak).

Nolakoa izan behar luke adineko pertsonen “neurrira” egindako gizarteak?

Uste dut “pertsonen neurriko” gizartea izan beharko lukeela, ez bakarrik adinekoen neurrikoa. Pertsona ahulak, ahulak eta elkarren mendekoak, gure bizitzako etapa guztietan laguntza behar dutenak, batzuetan beste batzuetan baino intentsitate handiagoarekin: haurrak garenean, gaixotasun bat dugunean edo zoritxarra dugunean, narriadura fisikoa edo kognitiboa dugunean, aniztasun funtzionala dugunean. Baina, azken finean, gizarte honetan ez gara ari atomo edo banako bakartuak eratzen, baizik eta elkarren artean lotutako elementu gisa, bizitzaren euskarri den sare konplexu baten barruan, elkar zainduz eta lagunduz. Hori dela eta, aipatu dugun moduan, beharrezkoa da komunitate-loturak indartzea, bidezko banaketa egitea eta zainketa-lanak erakundeen laguntzarekin egitea, eta gure gizarte-harremanak hobetzeko balio digun teknologia izatea. Eta zergatik ez esan, egungo sistema ekonomiko eta politikoaren birplanteamendu sakona, pertsonak (eta ez gauzak, irabaziak, dirua) erdigunean jartzeko.

Garaiz gabiltza egoera horri buelta emateko?

Nahi ez den bakardadea, subjektiboki desiratutzat hartzen den gizarte-sufrimenduaren modu bat da, eta porrotaren estigma horren gainean dago. Mina, sufrimendua eta urduritasuna eragiten dizkigu. Gizakiaren esentziatik gabetzen digu: harremanak, loturak, besteekiko loturak, hurkoa eta hurkoa. Bakardadeak izugarrizko eragin kaltegarria du osasun fisiko eta psikikoan eta bizi-kalitatean, esan dugun bezala. Bakardadea jasatea gaizki bizitzea da. Eta egoera hori aldatu egin behar dugu. Garaiz gaude.